Տղայ մը օր մը կը զայրանայ իր ծերացած հօրմէն, զայն կ՚առնէ ուսին, կը
տանի անտառ մը, հոն կը ձգէ ու տուն կը դառնայ։
Տարիներ ետք կ’ամուսնանայ, որդի մը կ՚ունենայ, կը խնամէ ու կը մեծցնէ
զայն։ Սակայն, այս տղան ալ հօրը պէս երախտամոռ* կ՚ըլլայ։
Օր մըն ալ, երբ ասոր ալ սիրտը կը նեղուի, կ՚առնէ հայրը ուսին ու սարն ի
վեր կը բարձրանայ։
—Տղա՛ս, զիս հոս ձգէ ու ե՛տ գնա,— կ՚ըսէ հայրը։
—Իսկ ինչո՞ւ ճիշդ հոս,— կը հարցնէ տղան։
—Ես հայրս մինչեւ այս ծառն եմ բերած,— կը պատասխանէ հայրը հոգոց
հանելով*։
Այս առակը մեզ սովորեցնում է, որ պետք է հարգել՝ ծնողներին,ընկերնին,ծանոթներին,հարազատներին և բոլոր մարդկանց, քանի որ ինչ վատությունը դու անես այն քեզ կվերադառնա:
Բառարան
հօրմէն-հայրիկից
հոն-այնտեղ
երախտամոռ-անշնորհակալ
մը-մի
նեղուիլ-ջղայնանալ
զիս-ինձ
զայն-նրան
կըսէ-ասում է
ձգէ-թողնել
Բառարան 2
Սովորում է-կսորվրի
խաղում է-կխաղա
քնում է-կքնի
պառկում է-կպառկի
ուտում է-կուտի
մի աղջիկ-աղջիկ մը
մի մարդ-մարդ մը
մի տղա — տղա մը
մի օր- օր մը
մի տարի-մը տարի
մի սեղան- սեղան մը
մի տուն- տուն մը
մի դար- դար մը
մի ամիս-ամիս մը
մի անգամ- անգամ մը
Բարսեղյան Մհեր 