Ժամանակով մի աղջիկ էր ապրում: Նա արև շատ էր սիրում: Վաղ առավոտից հիանում էր ոսկեզօծ գնդով և հետևում նրան մինչև վերջալույս:Իսկ երբ արևն անհետանում էր սարի հետևում պառկում էր իր փայտե մահճակալին և միայն արևի մասին էր մտածում:
Ամառն արևը անխնա այրում էր: Մարդիկ տանջվում էին անվերջանալի տապից: Ծարավից թոշնել էին ծառ ու ծաղիկ : Այդ ժամանակ փոքր աղջիկը հասկացավ, որ մարդիկ առանց անձրևի ապրել չեն կարող: Մի օր նա կանգենց արևի տակ և նրան խնդրեց
_Սիրելի՛ արև, մարդկանց անձրև է պետք;
Բարսեղյան Մհեր 