Տրդատ Գ Մեծը Հայոց թագավորն է եղել և թագավորել է 287-330 թթ-ին։
Տրդատ Գ Մեծը Հայաստանից դուրս է մղել պարսիկներին և դարձել թագավոր։ Ավելի քան 10 տարի պատերազմել է Սասանյան Պարսկաստանի դեմ։ Տրդատ Գ վերականգնել է Հայաստանի <<Արտաշեսակա սահմաները>> որոնք գրավվել էին պարսիկների կողմից։ Սկզբից նա հալածում էր քրիստոնյաներին, հետո հասկացավ, որ քրիստոնեությունն ընդունելով միայն կարող է փրկել հայ ժողովրդին պարսիկների անդադար հալածանքներից։ 301 թ-ին քրիստոնեությունը դարձնում է պետական կրոն, իսկ Գրիգոր Ա Լուսավորչին (302-325/326) նշանակել հայոց եպիսկոպոսապետ ։
Պարսից Շապուհ II արքան,որը հեթանոս էր, հայ հեթանոս նախարարներին այնպես էր արել, որ միացել էին պարսկական ուժերին և Հյուսիսային Կովկասի ցեղերին միացրել էր իրար, որպեսզի պատերազմեին Տրդատ Գ Մեծի հետ։
Տրդատ Գ Մեծը նախ հաշվեհարդար է լինում հայ նախարարների հետ, ապա Հռոմեական կայսրությունից օգնական ուժեր ստանալով հաղթում է պարսիկներին և Հյուսիսային Կովկասի ցեղերին։ Նրան հաջողվում է վերականգնել Մեծ Հայքի թագավորության սահմաները՝ ստեղծելով ուժեղ պետություն։ Մովսես Խորենացին Տրդատ Գ Մեծին նշել է որպես Հայոց վերջին հզոր արքա։
Բարսեղյան Մհեր 