Երբ տղան պոկեց վարդին վարդը ջղայնացավ տղաի վրա ու ծակեց նրան։ Տղայի մատը ցավաց և նա ասաց վարդին․
—Ինչո՞ւ ինձ ծակեցիր, ա՛յ սիրուն վարդ, ա՛յ քնքուշ վարդ։
— Ես այստեղից չեմ գնալու, այստեղ իմ ընկերներն են, ծնողներն են և իմ բոլոր ծանոթները։ Չի կարելի ինձ նման ծաղիկին պոկել տանել տուն և մոռանալ նրանց պահել, նրանց պետք է խնամել։
Տղան հասկացավ վարդին և ամեն օր ջրում էր ծաղիկներին, խնամում էր պահպանում էր բնությունը։
Բարսեղյան Մհեր 